خودرو صنعت صنعت ها

سر میدان هفت تیر مشغول صحبت با موبایل است که گرفتار می‌شود. او به هیچ گروهی وابسته نیست، و در هیچ راهپیمایی خاصی هم حضور نداشته. شانس بدش این است که در زمان نادرست در جای نادرست است.

ابتدا اوین و بعد تحویل نیروهای بسیج (یا سپاه) می‌شود. در اوین مشکلی نبوده، اما پس از تحویل به بسیج (یا سپاه) روزهای سیاه رغم می‌خورد. مرده‌ای را جلوی او و دیگران می‌اندازند تا کتک بزنند. نمی‌زنند. می‌گویند اگر به سوالات ما درست جواب ندهیم آن قدر می‌زنیمتان تا مانند این شوید.

از توالت خبری نبوده و زمانی که فرد خودش را کثیف می‌کرده، مجبورش می‌کردند تا لباس زیرش را درآورده و به بقیه نشان دهد.

صبح و بی‌گاه می‌آمدند و همه را کتک می‌زدند. نکته حیرت‌انگیز پرسیدن از روز هفته است. می‌پرسیدند امروز چند شنبه است. اگر پاسخ می‌شنیدند برای مثال چهارشنبه همه را می‌زدند و با ریشخند می‌گفتند نه احمق‌ها جمعه است و داستان با پرسشی دیگر و تکرار ضربات چوب و باتوم ادامه می‌یافته.

جوان داستان ما قند خون دارد، نه تنها برای او از آب اضافه خبری نبوده که غذا و آبش را بعد از همه می‌دادند و...

آخر داستان این که او اکنون دچار خون‌ریزی داخلی شده و سوار ماشین هرجا ماموری می‌بیند دست بر سر و رو می‌گیرد و لرزان می‌گوید: بروید، بروید مامور است!

کاوه یک آهنگر بود. او به خوبی می‌دانست چگونه بر آهن خروش ملت بدمد تا سرخ‌تر شود. او می‌دانست چگونه و در چه هنگامی بر آهن خلق چکش فرمان بکوبد تا شکل درست را بگیرد. کاوه یک آهنگر، یک رهبر پیشتاز برای ایرانیان بود.

هرچه این روزهای گذشته نگریستم، هر چه انواع بهانه‌ها را کنار هم چیدم و برای موسوی پیکره‌ای از خیال ساختم، هیچکدام در قامت کاوه نیامد. کاوه کاوه بود، یک مردم پولادین مصمم که برای خیر، هر گامش جهش نور داشت. موسوی بیشتر یک بر پشت رو جامعه است. در کلام او مغز کاریزماتیک انسجام بخش و جنبش آفرین به چشم نمی‌خورد. او بیشتر به یک رهبر دست‌ دو پیرو می‌ماند تا به رهبری خود ساخته و پیش‌تاز و جریان آفرین.

این روزها پس از بیماری افسردگی بزرگ، که هنوز جانم را رها نکرده، در برابر خدا ایستاده‌ و چشم به افق دوخته‌ام تا پرچم راستین را نشانم دهد.

پی‌نوشت:

چشمم رو بسته بودم و نمی‌خواستم ببینم، اما موسوی از همان آغاز فقط همراه بود. البته این هم به نوبه خودش خوب است. اما، فقط همراه بود. پشتمان را تا اینجا خالی نکرده، اما چیزی هم به دستمان نداده. درنگ کنیم! یک لیدر متوسط یا ضعیف می‌تواند فاتحه یک جنبش بزرگ را بخواند. دوران خاتمی یادتان هست؟! اگر خاتمی از اقتدار درونی کافی برخوردار بود، آیا جریان‌ساز نمی‌شد؟ متاسفانه ما گناه یا نقص بزرگان را راحت می‌بخشیم. درنگ کنیم، از همین امروز به فکر ساختن بنیان محکم باشیم. تولید فکر و یافتن نیروهای کارآمد چیزی است که فردای ایران نیازمند آن است. دموکراسی هوشمند را از همین نقطه شروع کنیم.

پی‌نوشت دو:

به نظر من یکی از مشکلات فقدان موضع‌گیری سریع و صحیح موسوی در بزرنگاه‌هاست. مثلاً پیام می‌دهد که مسجد قبا آمدم، ازدحام بود نشد حضور بیابم. از همه ممنونم. این که نشد پیام. به جای گفتن این حرف‌های تکراری که در میدان توپخانه و جا‌های دیگر هم شنیدیم، باید راهبرد ارائه می‌داد. یک جمله سالم می‌تواند انسان‌ساز باشد و جنبش را بیمه کند. اما، ایشان همان طور که گفتم فقط حضور دارند.

یک سری خواست های آزادی خواهانه، و نه گفتن به استبداد این ها نکات ارزنده ای است؛ اما ما می خواهیم نهضتمان را بر چه اصولی بنا کنیم؟ هدف ما تاسیس آینده بر چه موازینی است؟ چرا موسوی اصولمند به موضع گیری و ابلاغ رهنمودهای جنبش اقدام نمی کند؟ اکنون که در برابر تنگه صعبی قرار گرفته ایم، آیا مهم تر از امروز زمانی برای سخن گفتن از فردا هست؟ چرا باز خردمان را تاریک می کنیم و همه چیز را به فردا حواله می دهیم؟ بدون چشم انداز مگر می توان به حرکتی همه جانبه و موثر اقدام کرد؟ همه چیز بیش از حد سطحی و روبنایی به نظر می رسد... من مشکوکم :(